00d-SCR-584-info-3 wikipedia
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
Alfred Lee Loomis, die het Rad Lab runt, pleitte voor de ontwikkeling van een volledig automatisch volgsysteem dat wordt aangestuurd door servomechanismen.[1] Dit verlichtte de taak van het volgen van doelen aanzienlijk en verminderde de mankracht die nodig was om het te doen. Ze konden ook profiteren van een nieuw ontwikkelde microgolfschakelaar waarmee ze een enkele antenne konden gebruiken voor uitzending en ontvangst, waardoor de mechanische lay-out aanzienlijk werd vereenvoudigd. Het resulterende ontwerp paste in een enkele trailer, kon zoeken in de hele lucht en het volgen van één doelwit en volgde de doelen automatisch. In nauw contact met het Rad Lab ontwikkelde Bell Telephone Laboratories een elektronische analoge kanonrichter die zou worden gebruikt in combinatie met de radar en servo-aangedreven 90 mm luchtafweerkanonnen.
Het was de bedoeling dat de radar eind 1943 zou worden geïntroduceerd, maar door vertragingen bereikte de SCR-584 de veldeenheden pas begin 1944. Ze begonnen de eerdere en complexere SCR-268 te vervangen als het primaire luchtafweergeschut van het Amerikaanse leger. snel als ze konden worden geproduceerd. Ze bleken gemakkelijker te gebruiken in het veld dan de minder geavanceerde Canadees/Britse GL Mk. III radar en veel SCR-584's werden met spoed naar Engeland gebracht, waar ze een belangrijk onderdeel vormden van de verdediging die werd ontwikkeld om de V1 vliegende bom tegen te gaan. Tegen het einde van de oorlog waren ze gebruikt om artilleriegranaten tijdens de vlucht te volgen, voertuigen te detecteren en de mankracht te verminderen die nodig was om luchtafweergeschut te leiden.
Bron: Wikipedia.org
- Geplaatst op
- maandag 14 juni 2021
- Bestandsgrootte
- 218 KB
- Labels
- Radar SCR-584